ಮಳೆಯ ಮೇಲೇಕೆ ದೂರು...?

ಮಳೆ... ಇದು ಅದೇ ಮಳೆಯ ನೀರಲ್ಲವೇ? ಚಿಕ್ಕಂದಿನಲ್ಲಿ ಮಳೆ ಬಂದ ಕೂಡಲೇ ಮನೆಯಿಂದ ಹೊರಕ್ಕೋಡಿ ಕುಣಿದಾಡುತ್ತಿದ್ದೆವಲ್ಲವೇ? ಬೊಗಸೆಯಲ್ಲಿ ನೀರ ಹಿಡಿದು ಗೆಳೆಯನ ಮುಖಕ್ಕೆ ಸೋಕುತ್ತಿದ್ದೆವಲ್ಲವೇ? ಆಕಾಶದೆಡೆಗೆ ಮುಖಮಾಡಿ ಕಣ್ಣಿನಲ್ಲಿ ಪಟಪಟನೇ ಬೀಳುವ ಮಳೆಯ ಹನಿಯನ್ನು ಹಾಗೇ ಆಕರೆದು ಬಾಯನ್ನಗಲಸಿ ಕುಡಿದು ತಪ್ತರಾಗುತ್ತಿದ್ದೆಲ್ಲವೇ?.....ಮಳೆ ತುಂಬಿ ಬಂದು ಅಂತರ್ಜಲ ಉಕ್ಕಿ ಹರಿದಾಗ ದಾರಿಯಲ್ಲಿ ಅಡ್ಡವಾಗಿ ಹರಿಯುತ್ತಿದ್ದ ಒರತೆ ನೀರಿನಲ್ಲಿ ತಾಸುಗಟ್ಟಲೇ ಆಟವಾಡುತ್ತಿದ್ದೆವಲ್ಲವೆ? ಮಳೆಗಾಲದಲ್ಲಿ ತುಂಬಿದ ಬಾವಿಯನ್ನು ಬಗ್ಗಿ ನೋಡುವದು, ಕಣಕಿದ ಬಾವಿಯ ನೀರನ್ನು ಕೋಲಿನಲ್ಲಿ ಅಳಕಿಸುತ್ತಾ ಆಟವಾಡುತ್ತಿದ್ದೆವಲ್ಲವೇ? ಮಳೆ ಬಂದ ಕೂಡಲೇ ಮನೆಯಲ್ಲಿ ಎಷ್ಟು ಖುಷಿ? ಅಜ್ಜ ಪಂಚಾಂಗ ನೋಡಿ ’ಈ ವರ್ಷ ಒಳ್ಳೆ ಮಳೆ ಇದ್ದು ಕಾಣ್ತು’ ಎಂದಾಗ ಮನೆಯಲ್ಲಿ ಎಲ್ಲರ ನಿಟ್ಟುಸಿರು ಇನ್ನೂ ನನ್ನ ಕಿವಿಯಲ್ಲಿ ಗಿರಕಿ ಹೊಡೆಯುತ್ತದೆ.

ಏನಾಯಿತು ಈಗ...? ಒಮ್ಮೆಲೇ...? ಒಂದು ಹನಿ ಮಳೆ ಬಿದ್ದರೂ ’ಥತ್ ಮಳೆ..ಹಾಳಾದ್ದು...ಯಾಕಾದರೂ ಬಂತೋ....ನನ್ನ ಇಡೀ ದಿನವೆಲ್ಲಾ ಹಾಳು...’ ಎಂದೇಕೆ ಗೊಣಗಾಡುತ್ತೇವೆ?

ಇಷ್ಟು ಬೇಗ ನಮ್ಮನ್ನು ಬೆಳೆಸಿದ ನಿಸರ್ಗವನ್ನು ದೂಷಿಸತೊಡಗಿಬಿಟ್ಟೆವೇ? ನಮ್ಮ ಮುಂದಿನ ಜನಾಂಗಕ್ಕೆ ಮಳೆ ಎಂದರೆ ಕೇವಲ ಟ್ರಾಫಿಕ್ ಜ್ಯಾಮ್ ಗೆ ಕಾರಣವಾಗುವ ಅಪರಾಧಿಯಂತೆ ತೋಚುವದೇ?....ನಾವು ಉಸಿರಾಡುವ ಈ ಗಾಳಿ, ಕುಡಿಯುವ ಈ ನೀರು, ಉಣ್ಣುವ ಅನ್ನ, ಬೆಂಕಿ...ಇವೆಲ್ಲ ಎಂದಿನಿಂದಲೂ ಇತ್ತು. ಅದಕ್ಕಾಗಿ ಮಾನವ ಉಳಿದು ಬೆಳೆದಿದ್ದಾನೆ. ನಾವು ತಂತ್ರಜ್ನಾನದಲ್ಲಿ ಎಷ್ಟೇ ಮುಂದುವರಿದರೂ, ನಮ್ಮ ಕೈಯಲ್ಲಿ ಕೋಟಿ-ಕೋಟಿ ಹಣವಿದ್ದರೂ ನಾವೆಲ್ಲರೂ ಕೊನೆಗೆ ಮಾನವ ಪ್ರಾಣಿಗಳು. ನಿಸರ್ಗದೊಡನೆ ಸಂಪೂರ್ಣ ಒಡನಾಟ ದಿನವೂ ಸಾಧ್ಯವಿಲ್ಲದಿದ್ದರೂ, ಅದರ ಇರುವಿಕೆಯ ತುಣುಕುಗಳನ್ನಾದರೂ ದೂಷಿಸದೇ ಪ್ರೀತಿಸಬಹುದಲ್ಲವೇ?.

ಹೊರಗೆ ತುಂತುರು ಮಳೆ... ಎಲ್ಲ ಮರೆತು ಮಳೆಯಲ್ಲಿ ಒಮ್ಮೆ ಮಿಂದು ಬರೋಣ ಎಂಬಾಸೆ.