ಸುಮಾರು ಹತ್ತು ವರುಷಗಳ ಹಿಂದಿನ ವೃತ್ತಾಂತ. ಅಂದು ಮುಗೀಬಾಯಿಯ ಯಂಕಣ್ಣ ಮತ್ತು ನಾನು ಇಬ್ಬರೇ ನಮ್ಮೂರಿನ ದೇವಸ್ಥಾನವಾದ ಚಂದಗುಳಿಯಿಂದ ನಮ್ಮ ಮನೆಗೆ ಹೊರಟಿದ್ದೆವು. ದೇವಸ್ಥಾನದಲ್ಲಿ ಮಧ್ಯಾಹ್ನದ ಪೂಜೆ ಮುಗಿಸಿ ಒಂದು ಕವಳ ಮೆದ್ದು, ಹಾಗೆಯೇ ಒಂದು ಸಣ್ಣ ನಿದ್ರೆ ತೆಗೆಯುವದರಲ್ಲಿ ಸಂಜೆ ಐದು ಆಗಿಹೋಗಿದ್ದು ನಮ್ಮ ಗಮನಕ್ಕೆ ಬಂದಿರಲಿಲ್ಲ.
ಅಲ್ಲಿಂದ ನಮ್ಮ ಮನೆ ಸುಮಾರು ನಾಲಕ್ಕು ಕಿಮಿ ಆಗಬಹುದು. ದಟ್ಟ ಕಾಡಿನ ಕಾಲುಹಾದಿ. ಕಾಲುಹಾದಿ ಅಂದರೆ ದಾರಿಯ ಎರಡೂ ಕಡೆ ಮುತ್ತಿಕೊಂಡಿದ್ದ ಅಡವಿ. ಸುಮಾರು ಒಂದು ಹತ್ತು ಹೆಜ್ಜೆ ಮುಂದೆ ಹಾಗೂ ಹಿಂದೆ ಮಾತ್ರ ದಾರಿ ಗೋಚರಿಸುತ್ತಿತ್ತು.
ನಮ್ಮ ಯಾವಾಗಿನ ರೂಢಿಯಂತೆ ಏನೇನೋ ಸುದ್ದಿಗಳನ್ನು ಹರಟುತ್ತಾ ನಡೆದಿದ್ದೆವು.
ಛಳಿಗಾಲವಾಗಿದ್ದರಿಂದ ಬೇಗನೇ ಕತ್ತಲು ಆವರಿಸತೊಡಗಿತ್ತು. ಸುಮಾರು ಒಂದು ಕಿಮಿ ನಡೆದಿರಬಹುದು, ಚಂದಗುಳಿ ಹಳ್ಳವನ್ನೂ ದಾಟಿಯಾಗಿತ್ತು. ಒಮ್ಮೇಲೇ ಮಂಗಗಳು ಕಿರುಚಾಡತೊಡಗಿದವು. ಅವುಗಳ ವಿಚಿತ್ರವಾದ ಕಿರುಚಾಟ, ಮರದಿಂದ ಮರಕ್ಕೆ ಭಯದಿಂದ ಹಾರುವ ರೀತಿ... ಇವುಗಳು ಸಾಮಾನ್ಯವಾಗಿ ದಟ್ಟಡವಿಗಳಲ್ಲಿ ತಿರುಗಾಡುವವರಿಗೆ ಭಾರೀ ಅಪಾಯದ ಮುನ್ಸೂಚನೆಯೇ ಸರಿ.
ಯಂಕಣ್ಣ ಕೂಡಲೇ ಹೇಳಿದ, "ಅಲ್ಲಿ ನೋಡು ಹುಲಿ ಹೆಜ್ಜೆ ಕಾಣ್ತಾ ಇದ್ದು"!!! ಆತ ಅಷ್ಟು ಹೆದರಿದ್ದನ್ನು ನಾನೆಂದೂ ನೋಡಿರಲಿಲ್ಲ.
ನಾವಿಬ್ಬರೂ ಭಯದಿಂದ ತತ್ತರಿಸಿಹೋಗಿದ್ದೆವು. ಹತ್ತಿರದಲ್ಲಿ ಜಗ್ಗೆಯ ಒಳಗೆ ಆಗುತ್ತಿರುವ ’ಚರಪರ’ ಸದ್ದು ಹುಲಿಯ ಇರುವಿಕೆಯನ್ನು ಖಚಿತಗೊಳಿಸಿತು. ಸುತ್ತಲೂ ಏನು ನಡೆಯುತ್ತಾ ಇದೆ ಎಂಬುದು ಒಮ್ಮೇಲೇ ಅರಿವಿಗೆ ಬಂದು ಜೀವ ಭಯ ಆವರಿಸಿಕೊಂಡಿತು.
"ಏ ಓಡೋ......." ....ಇಂದಿನವರೆಗೂ ಯಂಕಣ್ಣ ಕಿರುಚಿದ್ದು ಕಿವಿಯಲ್ಲಿ ರಣರಣಿಸುತ್ತಿದೆ.!!! ಅಂದು ಹೇಗೆ ಓಡಿದೆವೆಂದು ಗೊತ್ತಿಲ್ಲ. ಕೊರಕಲು ದಾರಿ, ಮಣ್ಕುಳಿಯ ಘಟ್ಟದ ಇಳಿಜಾರು, ಏನನ್ನೂ ಲೆಕ್ಕಿಸದೆ ಓಡಿದೆವು.
ಅಂದು ಹುಲಿ ನಮ್ಮ ಮೇಲೆ ಧಾಳಿ ಮಾಡುವ ಮನಸ್ಸುಮಾಡಿದ್ದರೆ ನಮ್ಮಿಬರ ಗತಿ ಏನಾಗುತ್ತಿತ್ತೋ....
ನೆನೆಸಿಕೊಂಡರೆ ಇಂದಿಗೂ ಮೈ ಒಮ್ಮೆ ಗಡಗಡ ನಡುಗುತ್ತದೆ.
1 comment:
ರೋಮಾ೦ಚನಕಾರಿ ಕಥೆ :) ಇನ್ನೂ ಬರ್ಲಿ, ನಿಮ್ಮ ಬ್ಲಾಗ್ ಬತ್ತಳಿಕೆಯು ಅಕ್ಷಯವಾಗಿದೆ :)
Post a Comment